Mroczne pomioty to dzikie, nieokrzesane stworzenia. Bardziej przypominają szarańczę niż ludzi.
Mroczne pomioty, wśród Awarów znane jako nocni najeźdźcy – rasa humanoidalnych skażonych stworzeń, gnieżdżących się w podziemiach Thedas. Gdy natrafiają na Dawnego Boga, narażają go na skażenie, zamieniając w arcydemona, który prowadzi ich do ataku na powierzchnię, zapoczątkowując Plagę. Pomioty są prawdopodobnie największym zagrożeniem dla Thedas – są żądne krwi i liczne, a kieruje nimi jedynie żądza zabicia lub spaczenia wszystkiego, co stanie im na drodze.
Pochodzenie[]
Według Zakonu[]
Według nauk Zakonu, to ludzka pycha dała początek mrocznym pomiotom. Dawno temu, większością znanego nam świata władali magistrowie z Imperium Tevinter. W swej pysze uznalu, że ich magia jest niepokonana i wyobrażali sobie, że są potężniejsi od samego Stwórcy. Z takim przekonaniem najechali Jego złote miasto, planując je sobie przywłaszczyć, pozbywając się zarazem tego, który ich stworzył. Byli jednak nieczyści i grzeszni - tym właśnie grzechem zbrukali złote miasto plugawiąc je po wsze czasy. Stwórca ich przeklął i wygnał. Gdziekolwiek się udali, nieśli ze sobą zarazę swego grzechu. Ziemie, których dotykała zaraza, stawały się splugawione i znikało z nich wszelkie życie. Zamiast niego pojawiły się mroczne pomioty, by nas dręczyć i przypominać o naszej arogancji
Według Zakonu, mroczne pomioty powstały, kiedy magistrowie z Imperium Tevinter otworzyli portal prowadzący do Złotego Miasta, skażając królestwo Stwórcy, który strącił ich i zesłał z powrotem na ziemię jako pierwsze mroczne pomioty. W podziemiach urosły w siłę i kopały coraz głębiej, aż w końcu odnalazły miejsce uwięzienia Dawnego Boga Dumata. Oswobodzony ze swojego więzienia i skażony przez pomioty stał się pierwszym arcydemonem i poprowadził hordę pomiotów na świat na powierzchni, rozpoczynając Pierwszą Plagę.
Wierzenia Zakonu są przynajmniej po części prawdą, jako że Koryfeusz przyznaje, że był jednym z siedmiu magistrów, którzy wkroczyli do Złotego Miasta.
Według krasnoludów[]
Krasnoludy nie wierzą w podania Zakonu, same jednak nie posiadają własnej wersji historii dotyczącej pochodzenia mrocznych pomiotów. Odkąd pamiętają, po prostu wychodziły one z podziemi. Hordy pomiotów zaatakowały Głębokie Ścieżki, prowadząc do upadku imperium krasnoludów, przez stulecia zdobywając kolejne królestwa, aż w końcu pozostały tylko dwa thaigi – Orzammar i Kal-Sharok.
Według Tevinterczyków[]
Tevinterczycy zaprzeczają temu, jakoby przyczynili się do rozpoczęcia Plag. Twierdzą, że mroczne pomioty istniały od zawsze, a magistrowie nie mają z nimi nic wspólnego.
Historia[]
Kiedy wychodzą na powierzchnię, niczym plaga szarańczy sieją zarazę i cierpienie
Wraz z upadkiem Złotego Miasta i rozpoczęciem Pierwszej Plagi w roku -395 Starożytności (800 IT), horda mrocznych pomiotów rozpleniła się po Thedas, niszcząc wszystko na swojej drodze. Na powierzchni najbardziej ucierpiało Imperium Tevinter, które w wyniku inwazji zostało znacząco osłabione, z kolei podziemne imperium krasnoludów praktycznie przestało istnieć – ocalały jedynie królestwa Orzammaru, Gundaaru, Hormaku i Kal-Sharok. Po blisko stu latach beznadziejnych, niekończących się walk, w roku -305 Starożytności w fortecy Weisshaupt do życia powołany został zakon Szarych Strażników, któremu udało się zgładzić arcydemona w bitwie na Milczących Równinach. Chociaż inwazja została zakończona, mroczne pomioty wróciły pod ziemię, żeby odbudować swoje siły.
Horda pomiotów podczas Plagi
W ciągu kolejnych stuleci doszło do jeszcze czterech Plag – ostatnia z nich miała miejsce w roku 9:30 Smoka. Za każdym razem Plagę udało się powstrzymać, ponosząc przy tym znaczące straty – zanim pomioty zostały odparte przez Strażników i zjednoczone narody Thedas, odparte, niszczyły całe miasta lub nawet królestwa. Za wyjątkiem Anderfels, pojawienie się pomiotów na powierzchni z reguły zwiastuje nadejście Plagi, która jednak nie rozpocznie się, dopóki nie zostanie przebudzony arcydemon. Chociaż bez jego przywództwa rajdy pomiotów wciąż są śmiertelnie niebezpieczne, ich siły są znacznie mniejsze i mniej efektywne. Pod ziemią jednak krasnoludy od ponad tysiąca lat bezustannie walczą z pomiotami – mimo że walka ta jest skazana na niepowodzenie, w minionych dziesięcioleciach krasnoludom udało się odzyskać dwa thaigi.
Kultura i społeczeństwo[]
Stare księgi mówią, że mroczne pomioty są równie zróżnicowane co mieszkańcy powierzchni
Kuźnia pomiotów ozdobiona czaszką skażonej halli
W przeciwieństwie do innych znaczących ras Thedas, mroczne pomioty mają niezwykle ubogo zorganizowaną kulturę i organizację społeczną, w większości przypadków można uznać je za dzikusów – są raczej jednym ciałem, którego „umysłem” jest skażenie. Nie jedzą ani nie budują domów. Jedynym świadectwem kulturowym pomiotów są posągi wyobrażające Dawnych Bogów i prymitywne rzeźby. Przeciętny pomiot nie posiada inteligencji wyższej niż zwierzęta, nie posiadają też własnego języka – posługują się chrząknięciami i warknięciami, chociaż arcydemony są w stanie komunikować się z nimi. Bardzo dobrze widzą w ciemnościach, starają się jednak unikać bezpośredniego wystawienia na promienie słoneczne. Podczas Plag słońce skrywane jest przez złowieszcze chmury, prawdopodobnie wywołanie magią.
Nierozważnym jest jednak traktować je jako bezmyślne bestie. Pomioty są bezwzględne dla przybyszów – zaatakują każdego, kto zapuści się do ich podziemnych siedzib, a podczas Plag bez litości zmasakrują każdego, kto stanie im na drodze. Niektóre pomioty, jak wrzeszczoty i łotrzykowie genloków, potrafią zastawiać pułapki i zasadzać się na nieostrożnych. Są także zdolne do korzystania z przedmiotów stworzonych przez ludzi, takich jak np. balisty. Jeżeli pomioty oszczędzą przeciwnika, zostanie on zaciągnięty na Głębokie Ścieżki, gdzie zostanie on zaprzęgnięty do pracy ponad możliwości – gdy jego przydatność się skończy, zostaje pożarty, torturowany dla zabawy lub, w przypadku kobiet, zamieniony w matkę lęgu. Pomioty zdają się prawie w ogóle nie odczuwać strachu – chociaż wycofają się, jeśli zostaną przytłoczone bez przywództwa arcydemona, nigdy nie złożą broni, bez względu na to, ile z nich zostanie zabitych.
Zwój przedstawiający genloka
Najsilniejsi i najsprytniejsi spośród pomiotów określani są mianem „alf”, stanowią oni dowódców i generałów ich armii. Podczas Plag kontrolowani są oni przez emisariuszy, pilnujących, żeby wykonywali wolę arcydemona, a nie swoją własną. Alfy łatwo zauważyć wśród pomiotów, jako że z reguły są silniejsi i noszą lepsze pancerze niż przeciętni żołnierze. Emisariusze są jedynymi znanymi pomiotami zdolnymi do komunikowania się z innymi rozumnymi rasami. Ponad alfami istnieją spotykane niezwykle rzadko omegi. Najsilniejsi spośród alf i omeg otrzymują rozkazy bezpośrednio od arcydemona, zaś dopóki nie zostanie on przebudzony, sprawują funkcję dowódców.
Po narodzinach nowonarodzone pomioty walczą między sobą i próbują zabić się nawzajem, prawdopodobnie kierowane instynktem, co ma służyć wyeliminowaniu słabych jednostek. Niekiedy młody pomiot okazuje się tak silny, że zabija całą resztę miotu i zostaje alfą. Są oni z reguły wyżsi, silniejsi i znacznie bardziej inteligentni, niż pozostali, w związku z czym obejmują dowództwo nad słabszymi. Alfa, któremu uda się zabić pozostałe alfy, staje się omegą, służącym jako „zastępca” arcydemona.
Gdy pomioty nie są kierowane przez arcydemona ani nie walczą – czy to pomiędzy sobą, czy z innymi rasami – bezustannie poszukują śpiącego Dawnego Boga, kierowani „pieśnią” smoka. Potrzeba ta zdaje się przyćmiewać wszystko inne – jeśli zajdzie taka potrzeba, będą poszukiwać go bez przerwy przez całe stulecia. Mimo nieobecności Dawnych Bogów, są oni czczeni przez mroczne pomioty, które ku ich czci tworzą makabryczne posążki, sztandary i totemy z kości, skóry, a nawet mięsa.
Bez bezpośredniego przywództwa arcydemona, „łańcuch dowodzenia” w szeregach pomiotów zdaje się załamywać – poszczególne alfy i omegi przejmują dowodzenie, dzieląc hordę na grupy, które walczą ze sobą o dominację. Nawet bez Plagi, całe życie pomiotów poświęcone jest wojnie – kowale bezustannie wykuwają broń, matki lęgu bezustannie rodzą nowe mioty, które bezustannie poszukują Dawnych Bogów lub atakują ocalałe królestwa krasnoludów. Wiadomo, że po pokonaniu jakiegoś arcydemona, mroczne pomiotu wracają pod ziemię, by ponownie zarazić Dawnego Boga, co sprawia, że Plagi pojawiają się cyklicznie.
Skażenie[]
Krew mrocznych pomiotów jest trująca, ale nie musi być śmiertelna.
Horda mrocznych pomiotów połączona jest ze sobą poprzez skażenie, służące jako „umysł”. Podczas gdy wyższe rangą pomioty, jak emisariusze czy alfy, mają ograniczony wpływ na pomniejsze grupy, a Architekt i Matka mogli rozkazywać większym grupom, jedynie arcydemon może przewodzić całej hordzie. Mroczne pomioty nie muszą jeść, ponieważ żywią się skażeniem, są jednak zdolne do jedzenia z powodów innych niż dieta. Skażenie pozwala na szybkie leczenie ran, co wyjaśnia brak uzdrowicieli w szeregach pomiotów. Po pewnym czasie dzięki skażeniu możliwe jest nawet odrośnięcie utraconych kończyn.
Bereskarn, skażony plagą niedźwiedź
Terytoria podbite przez mroczne pomioty stają się wyludnionymi, niszczejącymi miejscami zamieszkałymi przez stworzenia skażone plagą. Osoby narażone na kontakt z krwią pomiotów lub ich skażeniem często same zaczynają chorować, stając się ghulami. Gdy skażenie rozwinie się dostatecznie, mroczne pomioty rozpoznają ich jako swoich. Ludzie tacy wykazują oznaki szaleństwa i schizofrenii, z reguły pracując nad wytwarzaniem dla pomiotów broni i pancerzy, podczas gdy kobiety zamieniane są w matki lęgu. Mężczyźni, gdy przestaną być efektywni, zostają zabici lub pożarci. Na skażenie narażone są również zwierzęta, które stają się m.in. wilkami plagi czy bereskarnami. Gdy skażenie dotyka florę, z reguły zabija rośliny i drzewa, przez co ziemia na wiele lat przestaje nadawać się do uprawy. W pobliżu skażenia rosną jednak grzyby głębinowe.
Z czasem stworzenia skażone plagą zatracają wyższe funkcje, przez co szaleją i potencjalnie zostają kanibalami. Skażenie pozwala również na odczuwanie myśli Dawnych Bogów. Rytuał Dołączenia w znacznym stopniu spowalnia rozwój skażenia u Szarych Strażników, ale po około trzydziestu latach wyraźnie zauważalne stają się jego efekty. Gdy Szary Strażnik zaczyna słyszeć wołanie Dawnych Bogów, schodzi na Głębokie Ścieżki, gdzie przed śmiercią stara się zabić tyle pomiotów, ile zdoła. Jeżeli nie zginie, zanim jego umysł zostanie spaczony, staje się ghulem.
Genlok emisariusz rzucający zaklęcie
Zapewniając mrocznym pomiotom odporność Strażników na skażenie, Architekt był w stanie sprawić, że pomioty zyskiwały inteligencję i – pod względem zachowania – zaczynały przypominać ludzi. Skażenie pełni również funkcję swego rodzaju nośnika magicznych mocy podobną do lyrium, co pozwala emisariuszom na rzucanie zaklęć. Potencjalnie umożliwia to rzucanie potężnych zaklęć również Szarym Strażnikom nie będących magami, jako że ich krew skażona jest tak samo, jak krew pomiotów.
Rozmnażanie[]
Matka lęgu
Jako gatunek mroczne pomioty są aseksualne i nie mogą się rozmnażać. Do reprodukcji zdolna jest jedynie specyficzna odmiana ghuli znana jako matki lęgu. Porwane kobiety, wystawione na skażenie i zmuszone do zjadania mięsa, ostatecznie przechodzą przemianę, w wyniku której umierają lub zostają matkami lęgu, których jedynym zadaniem jest wydawanie na świat kolejnych miotów mrocznych pomiotów.
Pojedyncza matka lęgu w ciągu całego życia jest zdolna urodzić dziesiątki tysięcy pomiotów, a każda rasa wydaje na świat inny rodzaj pomiota. Ludzkie kobiety rodzą hurloki, krasnoludzice genloki, elfki wrzeszczoty, a qunari – ogry. Pomioty przejmują część zdolności właściwych dla rasy matki lęgu, np. genloki są odporne na działanie magii. Nowonarodzone pomioty wyglądają mniej więcej jak dzieci.
Ciekawostki[]
- Niewiele wiadomo o fizjologii pomiotów. Jeśli w drużynie Hawke’a podczas wykonywania zadania
Złoto głupców znajduje się Izabela, stwierdza: „Pomioty rozbiły skrzynię. Dobra! Ale musiały też na nią naszczać?”, co może sugerować, że pomioty zachowują pewne funkcje biologiczne właściwe dla innych ras. Dodatkowo Anders stwierdza w pewnym momencie, że „Cholerne mroczne pomioty zasrają wszystko, czego się dotkną”, chociaż sądząc po jego poddenerwowanym tonie, wypowiedź mogła być przenośnią. - Pochodzenie pomiotów przypomina pochodzenie orków z mitologii Śródziemia J. R. R. Tolkiena. Podczas gdy Dawni Bogowie chcieli posiąść niebiosa, Ainur Morgoth i jego wyznawcy chcieli zapanować nad Valinorem, za co zostali strąceni do Ardy, gdzie spaczyli wiele żywych istot, zmuszając je do służenia im. Dawni Bogowie zostali strąceni do Thedas, a ich skażenie spaczyło wiele istot. Bez przewodzącego im Morgotha orkowie pozostają pod ziemią, często walcząc z krasnoludami, tak jak mroczne pomioty bez przywództwa arcydemona.
