Uczniowie Andrasty to zjawisko, które nie miało sobie podobnych w historii. Kult ten poprzedzał powstanie Zakonu, a mimo to w ukryciu i izolacji przetrwał do czasów współczesnych. Siedzibą Uczniów była leżąca w Górach Mroźnego Grzbietu wioska zwana Azylem, dziś stanowiąca schronienie dla pielgrzymów Zakonu. Powszechnie uważa się, że Uczniowie byli potomkami pierwszych wyznawców Andrasty, którzy sprowadzili jej popioły do Fereldenu i wznieśli świątynię, gdzie je przechowywano. Ponieważ zobowiązali się strzec Świątyni Świętych Prochów, nigdy nie opuścili Gór Mroźnego Grzbietu. Przez dziewięć stuleci odstraszali obcych, zabijali tych, którzy podeszli zbyt blisko, i żyli, nie zdając sobie sprawy ze zmian, jakim podlega świat zewnętrzny.
Kult rozwijał się niezależnie od tradycji Zakonu Andrasty, a przewodzili mu wielebni ojcowie. O pierwotnych wierzeniach Uczniów wiadomo niewiele więcej, gdyż zanim ich odkryto, odwrócili się od swej szlachetnej spuścizny. Praktycznie wszyscy uczeni uważają, że wymuszona, trwająca setki lat izolacja wioski doprowadziła do rozmnażania wsobnego. Mogło to skutkować zwiększoną liczbą przypadków chorób psychicznych, co tłumaczyłoby, dlaczego w roku 9:30, gdy kult odkryto, jego członkowie oddawali cześć wielkiemu smokowi.
Z dokumentów odnalezionych w Azulu wynika, że Uczniowie Andrasty czcili smoka, którego uważali za „potomstwo” Andrasty, opiekowali się nim i otaczali nabożną czcią. Smok nigdy czcicieli nie zaatakował, zapewne dostrzegał płynące z tej sytuacji korzyści.
W roku 9:30 Wieku Smoka Uczniowie zostali wybici przez Bohatera Fereldenu, poszukującego świętych prochów Andrasty.
- — Fragment Przed andrastanizmem: Zapomniane wierzenia autorstwa siostry Rondwyn z Tantervale