Dawno temu Ashkaari mieszkał w wielkim nadmorskim mieście. Bogactwo i dobrobyt opromieniały miasto niczym słoneczny blask, lecz mieszkańcy mimo to narzekali na swój los. Ashkaari przemierzając ulice miasta widział wszędzie oznaki geniuszu: arcydzieła architektury i sztuki, place bogatych kupców, biblioteki i sale koncertowe. Jednak widział też oznaki cierpienia: biednych, chorych, zagubionych, przestraszonych i pozbawionych nadziei. I Ashkaari zapytał siebie: „Jak to możliwe, że jeden lud jest zarazem tak mądry i tak nieświadomy, wielki i zniszczony, pełen zarówno triumfu, jak i rozpaczy?”
Ahkaari opuścił zatem strony, z których pochodził, i wyruszył ku innym miastom i krajom w poszukiwaniu narodów, które odnalazły mądrość pozwalającą położyć kres rozpaczy i beznadziei. Przez wiele lat przemierzał imperia pełne pałaców i ogrodów, lecz w każdym nardzie mądrych, wielkich i potężnych znajdował też zapomnianych, porzuconych i biednych. W końcu trafił na rozległą pustynię, pustkowia, gdzie nagie skały wyciągały się ku niebu. Tam schronił się w cieniu wyniosłej skały i postanowił medytować, dopóki nie znajdzie odpowiedzi lub nie umrze.
Minęło wiele dni, aż pewnej nocy, gdy wyjrzał z cienia skał, zobaczył, jak pustynia budzi się do życia. Spod ziemi wyroiła się szarańcza, setki tysięcy owadów, które jak jeden skierowały się na południe niczym fala ożywionej ziemi. Ashkaari podniósł się i poszedł za nimi: zastał szeroki na wiele mil pas zniszczeń, niegdyś żyzną ziemię obróconą wniwecz. I jego oczy się otworzyły.
Istnienie nie jest wyborem.
Na świecie nie ma chaosu, tylko złożoność.
Znajomość tego, co złożone, jest mądrością.
Z mądrości świata bierze się mądrość siebie.
Panowanie nad sobą to panowanie nad światem. Utrata siebie jest źródłem cierpienia.
Cierpienie jest wyborem, który możemy odrzucić.
My sami mamy moc tworzenia lub zniszczenia świata.
I Ashkaari poszedł na spotkanie swego ludu.
- — Fragment Qun, Pieśń 1.