Jako bard jesteś miłym gościem w całym Orlais. Wszystkie drzwi stają otworem, a uśmiechniętym domownikom nawet do głowy nie przyjdzie, że ktoś mógłby fałszywie podawać się za barda i nie obawiać się zemsty. Wszyscy natychmiast spełniają twoje najdrobniejsze zachcianki. Twoje usługi są kosztowne, ale wszyscy o nie zabiegają, a jeśli ktoś nie może sobie na nie pozwolić, będzie rozpływał się w przeprosinach, byle cię nie rozdrażnić. Jednak pewnego dnia zbudzisz się i odkryjesz, że za fałszywymi uśmiechami kryje się żądza zemsty. Wystarczy, że przez chwilę okażesz słabość, a bracia i siostry bardowie opadną cię niczym gończe psy. Zrozumiesz wówczas, że wcale nie byli ci przychylni. Że życie upłynęło ci na tworzeniu wymyślnych intryg i koniec końców nic z tego nie wynika. Poczujesz, jak grzęźniesz w sieci własnych kłamstw, zapadasz w toń Gry, którą w swym mniemaniu udało ci się opanować do perfekcji. Ona jednak toczy się bez twego udziału i nie ma w niej miejsca na sentymenty.
- — Fragment listu sygnowanego przez „Siostrę Słowik”