Dragon Age Wiki
Advertisement

Czwarta Plaga rozpoczęła się w roku 5:12 Świętych, kiedy mroczne pomioty dowodzone przez arcydemona Andorala wypełzły na powierzchnię Thedas w północnych i północno-wschodnich regionach kontynentu.

Przebieg[]

Pierwszym krajem, który ucierpiał przez mroczne pomioty, była Antiva. Stworzenia zaatakowały Antivańczyków z zaskoczenia, a po niedługim czasie opór stawiała już jedynie stolica. Nie napotykając żadnych znaczących przeszkód, pomioty następnie opanowały Rivan i Wolne Marchie. Stolica Antivy, próbując się chronić, zamknęła bramy miasta dla uchodźców z innych regionów, którzy bezustannie obozowali pod jej murami[1].

Upadek miasta Antiva[]

Król Elaudio i królowa Giuvana z Antivy wezwali na pomoc Szarych Strażników. Antivański komendant Turab zebrał w stolicy regiment Strażników i poprosił o pomoc w jej ewakuowaniu kontyngent jeźdźców gryfów, wśród których znajdowali się Garahel i jego siostra Isseya. Jeźdźcy wyruszyli z Anderfels natychmiast, chcąc uratować tyle osób, ile tylko będzie możliwe, rodzina królewska upierała się jednak przy próbie obrony miasta przed mrocznymi pomiotami, ignorując Strażników ostrzegających, że mury stolicy nie wytrzymają oblężenia. Wielu kapitanów okrętów cumujących w Antivie zdecydowało się jednak opuścić miasto poprzez Zatokę Rialto, pozostawiając jeszcze mniej możliwych środków ucieczki dla mieszkańców. Ostatecznie Gwardia Królewska zwróciła się przeciwko opieszałemu Elaudiu, zabijając go, zanim został rozbita przez Szarych Strażników. Nie chcąc negatywnie wpłynąć na i tak bardzo niskie morale, do informacji publicznej podano, że król zginął z rąk mrocznych pomiotów.

Podczas gdy Strażnicy i niedobitki królewskiego dworu przygotowywali się do odwrotu, mury miasta padły, a przez wyłomy przedostały się do niego chmary pomiotów. Tuż pod miastem Szarzy Strażnicy zostali zaatakowani przez samego Andorala, a w walce zginął komendant Turab, większość Strażników i dworzan, których starali się ewakuować. Garahel i Isseya, wspierani przez Amadisa Vaela i maga Antivańskich Kruków Caliena d’Evalistego, przygotowali atak dywersyjny na arcydemona, chcąc dać pozostałym przy życiu Strażnikom czas na ucieczkę. Udało im się opóźnić Andorala i uciec w ostatniej chwili[2].

Ewakuacja Wycome[]

Pozostali przy życiu Szarzy Strażnicy przegrupowali się w marchijskim mieście Wycome, którego mieszkańcy skoncentrowali wszystkie swoje wysiłki na próbie jego ufortyfikowania. Wiedząc, że będzie to niewystarczające przeciwko mrocznym pomiotom, komendantka Senaste rozkazała Strażnikom zbudowanie prostych araveli zaprzężonych w gryfy, mających służyć do ewakuowania mieszkańców. Podczas gdy Isseya nadzorowała projekt, Garahel w imieniu Amadisa dostarczał wiadomości szlachcicom i innym potencjalnie przydatnym osobom, starając się pozyskać ich wsparcie. Chociaż ostatecznie mury miasta zostały sforsowane przez mroczne pomioty, które zabiły setki osób, dzięki wysiłkom Strażników znaczna grupa uchodźców została przetransportowana do Starkhaven, gdzie azylu udzielili im Vaelowie[3].

Inne teatry działań[]

Mroczne pomioty, podobnie jak podczas wcześniejszych Plag, przypuściły atak na Hossberg, stolicy Anderfels. W Imperium Tevinter miało miejsce oblężenie Marnas Pell, które niemałym kosztem udało się przetrwać między innymi dzięki wsparciu krasnoludów z Orzammaru. W podzięce za pomoc, rządzący archont przyznał krasnoludom wiele zaszczytów, a jeden z nich został ogłoszony przez Zgromadzenie Patronem[4]. Cesarstwo Orlais ucierpiało nieznacznie, ponieważ Orlezjanom szybko udało się wyprzeć mroczne pomioty ze swoich granic i zepchnąć z powrotem pod ziemię. Tevinter, wciąż dochodzący po sobie po niedawnych Świętych Marszach, odmówił wysłania jakiegokolwiek wsparcia Wolnym Marchiom i Anderfels, podczas gdy Orlais wysłało jedynie symboliczne posiłki[5]. Podczas Czwartej Plagi mroczne pomioty wdarły się również do thaigu Ortana i zniszczyły go[6].

Oblężenie Hossbergu[]

Mroczne pomioty z różną siłą oblegały Hossberg przez osiem lat. Garahel awansowany został na komendanta polowego, co stanowiło tymczasową rangę wśród Strażników, i dowodził obroną miasta przed oblężeniem. Pod koniec roku 5:19 Świętych Szarym Strażnikom udało się odnaleźć wejście na Głębokie Ścieżki, z którego pomioty wychodziły na powierzchnię, żeby wesprzeć swoich pobratymców w walce. Niewielka grupa jeźdźców pod przywództwem Isseyi podjęła się zadania zawalenia przejścia, a chociaż nie obyło się bez ofiar, ostatecznie udało się odciąć pomiotom drogę na powierzchnię.

Po pozbawieniu wroga posiłków, Garahel poprowadził Szarych Strażników i anderfelską Armię Królewską przeciwko głównym siłom mrocznych pomiotów, przypuszczając atak z północnego-wschodu miasta, podczas gdy inny oddział Strażników, dowodzony przez Isseyę, rozpoczął walkę na południu. Strażnicy zaminowali obszar za pomocą zmodyfikowanych ładunków wybuchowych z lyrium otrzymanych od Orzammarczyków, a następnie zwabił na miejsce mroczne pomioty[7]. Wiele z nich zginęło w wybuchu i następującym chwilę potem ataku Strażników, co zmusiło je do wycofania się do delty rzeki Lattenfluss. Oblężenie Hossbergu zakończyło się pod koniec roku 5:20 Świętych[8].

Apogeum[]

Mimo wszystkich wcześniejszych sukcesów Strażników, szczytowym punktem Czwartej Plagi był rok 5:21. Wolne Marchie zostały całkowicie zniszczone, a mroczne pomioty kontynuowały marsz na zachód. Królowa Anderfels Mariwen zgodziła się wspomóc Strażników oddziałami Armii Królewskiej w zamian za to, że Garahel poparł jej regencję.

Forteca Haine stała się tymczasową warownią Strażników, a w zboczach pobliskiej góry wydrążone zostało schronienie dla uchodźców z Kirkwall i Cumberlandu znane jako Ustronie. Kirkwall ewakuowano w ten sam sposób, który kilka lat wcześniej Strażnicy zastosowali w Wycome. Jedna z araveli przepadła na rzecz mrocznych pomiotów ze względu na nieokiełznanie gryfa, jednak reszta dotarła bezpiecznie do fortecy. Dzięki pomocy Bohatera Starkhaven, Strażnikom udało się przetransportować do fortecy Haine setki osób[9].

W międzyczasie Garahelowi udało się zebrać potężną armię, w skład której wchodziło wiele grup powszechnie nieuznawanych przez rządzących, w tym kompania apostatów znanych jako Przerwany Krąg, grupa bezkastowych i powierzchniowych Krasnoludów nazywających siebie Bękartami Kamienia oraz Bezpańscy – dawni elfi niewolnicy z Imperium Tevinter. W roku 5:22 Garahel zebrał pod swoim dowództwem orlezjańskich i anderfelskich Strażników i ruszył na Starkhaven, a następnie sprzymierzone wojska Szarych i wyrzutków społecznych kontynuowały marsz na północ[10][11][12].

Bitwa pod Ayesleigh[]

Mapa elfów

Mapa ruchów wojsk z czasów Czwartej Plagi

W roku 5:24 Świętych mroczne pomioty ostatecznie zostały odepchnięte z powrotem do Rivanu i Antivy. Sprzymierzone wojska wykorzystały tę okazję i postanowiły wydać arcydemonowi bitwę w okolicach miasta Ayesleigh, która – jak się spodziewano – położy kres Pladze. Oddziałami piechoty dowodziła Amadis Vael, podczas gdy na czele kawalerii stał sir Gaston de Montfort. Wśród walczących znajdował się również Bohater Starkhaven. Podczas gdy piechota zaatakowała mroczne pomioty, zastawiając zasadzkę na arcydemona, Garahel dowodził oddziałami jeźdźców gryfów. Korzystając z mniejszej wersji krasnoludzkich ładunków wybuchowych, Strażnicy położyli ogień zaporowy, który poczynił ogromne straty w szeregach mrocznych pomiotów, nie mających najmniejszych szans w starciu z jeźdźcami, co zmusiło arcydemona do ucieczki z pola bitwy.

Strażnicy zaatakowali bezpośrednio arcydemona, chcąc go rozwścieczyć i zbawić wprost w zasadzkę zastawioną przez piechotę, stracili jednak panowanie nad oszalałymi gryfami, tracąc część siły uderzeniowej. Zaledwie garstka z nich zachowała szyk, podczas gdy reszta wściekle atakowała arcydemona. Pozbawieni wsparcia, jeźdźcy skoncentrowali wszystkie wysiłki właśnie na nim. Chociaż większość z nich poległa, niezwykła zaciętość oszalałych gryfów sprawiła, że wyrywały one fragmenty ciała arcydemona, a dzięki wsparciu łuczników i magów udało się uszkodzić jedno z jego skrzydeł. Zraniony Andoral spadł na ulice Ayesleigh, z kolei Strażnicy i ich sprzymierzeńcy pospieszyli do miasta, chcąc dokończyć zadanie. Na miejscu okazało się jednak, że wpadli w pułapkę zastawioną przez arcydemona, który zbawił ich wprost na legiony łuczników pomiotów.

Strażnicy ponieśli ciężkie straty, a po zmasowanym ataku przy życiu pozostało ich zaledwie kilku. Garahel, dosiadając swojego gryfa, unikając ostrzału i ataków arcydemona, zdołał zadać mu cios w ranę na karku, zabijając go, zgodnie z uświęconą powinnością Szarych Strażników samemu ponosząc przy tym śmierć[13][14].

Następstwa[]

Skutki Plagi odczuwalne są do dzisiaj w Anderfels i na Głębokich Ścieżkach, jednak pozostałe narody doszły do siebie i zapomniały o niej. W walkach zabito tysiące mrocznych pomiotów, a mieszkańcom powierzchni trudno było sobie wyobrazić, że kiedykolwiek powrócą. Przekonanie takie pokutowało przez wiele stuleci, zaczęto nawet uznawać, że była to ostatnia z Plag, co znacząco osłabiło czujność Thedasian, nieprzygotowanych na kolejną[15]. Garahelowi urządzono pochówek godny bohatera, a w ceremonii pogrzebowej wzięli udział królowie i cesarzowie z całego kontynentu[16]. Zgodnie z jego ostatnią wolą, jego broń i pancerz zostały zwrócone Szarym Strażnikom i wystawione w pamiątkowej gablocie w fortecy Weisshaupt, ozdobionej rogami arcydemona. Wyjątkiem jest jego hełm, zaginiony podczas bitwy pod Ayesleigh[17].

Podczas Plagi znacząco skurczyła się liczba gryfów, które niedługo później całkowicie wyginęły[18]. Spowodowane było to zmodyfikowaną wersją Dołączenia opracowaną przez Isseyę, która zapewniała gryfom większą siłę, jednak metoda ta okazała się zaraźliwa i przechodziła na gryfy, które nie przeszły rytuału, co ostatecznie doprowadziło do tego, że wszystkie stały się agresywne i nie można było nad nimi zapanować. Z rozkazu Pierwszego Strażnika, zabite zostały wszystkie zarażone gryfy lub te, co do których zachodziło podejrzenie, że zostały zakażone. Isseya bezskutecznie poszukiwała lekarstwa w marchijskich i tevinterskich Kręgach Maginów. Stwierdzając, że Strażnicy z jej pokolenia nie są odpowiednimi opiekunami dla gryfów, ukryła trzynaście nieskażonych jaj w smoczej grocie, która później nazwana została Grobowcem Czerwonej Oblubienicy. W fortecy Weisshaupt pozostawiła czytelne wyłącznie dla elfich magów wskazówki na temat tego, jak przywrócić gatunek[19].

Wśród żołnierzy wysłanych jako wsparcie przez Orlezjan znajdował się kapitan Lambert Valmont, który podczas bitwy pod Ayesleigh walczył wraz z oddziałami piechoty. Ignorując rozkazy przełożonego, wspomógł siły Antivańczyków, ratując przed pewną śmiercią zarówno ich, jak i króla Azara Adalberta Campanę. Ten podziękował swojemu wybawcy, nadając mu tytuł szlachecki i oddając rękę jednej ze swoich córek. Kiedy Lambert powrócił do Orlais, cesarz – czując się w obowiązku uhonorować tytuł szlachecki, który zdobył w Antivie – nadał mu tytuł markiza. Zapoczątkowało to nową dynastię szlachecką, a niedługo później syn Lamberta, Alphonse, został pierwszym cesarzem z rodu Valmontów.

Ciekawostki[]

  • Oblężenie Hossbergu podczas Czwartej Plagi przyczyniło się do powstania wielu powszechnie znanych pieśni, takich jak „Lament szczurojada” czy „Pięciu ojców i ich sierota” [20].

Zobacz też[]

Przypisy

Mroczne pomioty
Plagi Pierwsza · Druga · Trzecia · Czwarta · Piąta
Stworzenia Pospolite Arcydemony · Dzieci · Emisariusze · Genloki · Ghule · Hurloki · Matki lęgu · Ogry · Wrzeszczoty
Siedmiu Architekt · Koryfeusz
Dawni Bogowie Dumat · Zazikel · Toth · Andoral · Urthemiel · Razikale · Lusacan
Zobacz też Czerwone lyrium · Głębokie Ścieżki · Legion Umarłych · Skażenie · Szarzy Strażnicy
Advertisement