Święte Marsze

Święte Marsze – krucjaty religijne prowadzone przez Zakon, chociaż pierwszy z nich, poprowadzony przez Andrastę przeciwko Imperium Tevinter, miał miejsce jeszcze przed założeniem Zakonu. Drugi przeprowadzony został kilkaset lat później przeciwko elfom z Dalii, będących sojusznikami Andrasty w walce z Tevinterczykami. Elfy izolowały się od ludzi i nie chciały przyjąć andrastanizmu, wobec czego na początku Wieku Chwały Orlais i Zakon wypowiedziały im wojnę. Trzeci Święty Marsz trwał na przełomie wieków Czarnego i Świętych, kiedy Zakon Andrasty zorganizował w sumie cztery marsze przeciwko Zakonowi Imperialnemu. Ostatnie trzy Marsze, przeciwko qunari, miały miejsce w Wieku Burzy.

Według Zakonu wierzący, którzy odda swoje życie Świętym Marszom, zyskuje specjalne miejsce u boku Stwórcy jako „Święty”.

Przeciwko Imperium Tevinter

Zobacz też: Andrasta

Około roku -180 Starożytności olbrzymia horda barbarzyńców, dowodzona przez watażkę Maferata i jego żonę Andrastę, przekroczyła Morze Przebudzonych od południa. Niektóre przekazy historyczne sugerują, że barbarzyńcy uciekali z północy przez mrocznymi pomiotami, inne z kolei, że Andrasta niosła wolność ludziom od dawna ciemiężonym i niewolonym przez zdeprawowanych tevinterskich magistrów.

Przeciwko Dalii

Zobacz też: Dalia, Szmaragdowi Rycerze

Zobacz też: Kodeks: Święty Marsz Dalii, Kodeks: Śmierć Elandrina, Kodeks: Pomniki Drugiego Świętego Marszu

Posąg w Szmaragdowych Mogiłach upamiętniający upadek Dalii

Przyczyny zorganizowania Świętego Marszu przeciwko Dalii są dyskusyjne. Dalijczycy twierdzą, że spowodowane były one rasizmem i religijnym fanatyzmem, a templariusze zaatakowali ich królestwo po tym, jak wyrzucono z niego andrastańskich misjonarzy. Źródła Zakonu powołują się na rosnące przez wiele lat napięcia wywołane izolacjonizmem elfów, w tym m.in. zawieszenie lub znaczące ograniczenie handlu z ludźmi oraz odmówienie pomocy ludzkim królestwom podczas Drugiej Plagi. Według pogłosek elfy porywały z przygranicznych wiosek ludzkie dzieci, żeby składać je w ofierze swoim bogom, a czarę goryczy przelał atak na orlezjańską osadę Czerwone Rozdroże. Wydarzenie to nie zostało oficjalnie potwierdzone, a niektórzy uczeni sugerują, że mogło być ono prowokacją Zakonu, mającą usprawiedliwić najechanie Dalii.

Święty Marsz oficjalnie ogłoszono dopiero kiedy Dalijczycy rozpoczęli oblężenie Val Royeaux. W przeciwieństwie do innych Marszów, w tym przeciwko Dalii swoje wojska wysłali jedynie Orlezjanie. Elfy zostały odparte, a ostatecznie pokonane, zaś ich stolica – Halamshiral – zniszczona. Grupa ocalałych stoczyła ostatni bój na Świętych Równinach, gdzie wojowniczka Lindiranae wyzwała na pojedynek orlezjańskiego generała. Chociaż dzierżyła magiczny miecz, Evanurę, została pokonana, co ostatecznie przełamało opór elfów. Elficki generał Rajmael, nie uznając przegranej, rzucił się z wodospadów Farlorn. Pokonane elfy zostały zmuszone do zasymilowania się z Orlezjanami i zamieszkania w slumsach znanych jako obcowiska, zaś te, które odmówiły, nazwały się Dalijczykami i zaczęły prowadzić wędrowny tryb życia, izolując się od ludzi i kultywując elfickie tradycje.

Przeciwko Starkhaven

Kiedy królowi Starkhaven Fyrrusowi nie udało się zjednoczyć pod swoim sztandarem Wolnych Marchii, jego sojusznicy z Imperium Tevinter odwrócili się od niego i zajęli miasto dla siebie. Zakon zorganizował Święty Marsz mający na celu odbicie miasta. Walka o niezależność Starkhaven była krótka, ale krwawa.

Przeciwko Zakonowi Imperialnemu

Zobacz też: Zakon Imperialny

W roku 3:87 Wież nieporozumienia pomiędzy tevinterskimi kapłanami a ortodoksyjnymi doktrynami Zakonu, dotyczącymi przede wszystkim kontrolowania magii, doprowadziły do rozłamu i wyznaczenia Valhaila na pierwszego „Czarnego Boskiego” Zakonu Imperialnego, stojącego w opozycji do Boskiej z Val Royeaux. Relacja pomiędzy obiema organizacjami stosunkowo pogarszały się, a punkt kulminacyjny osiągnęły w roku 3:99 Wież, kiedy Czarny Boski ogłosił święto z okazji śmierci Boskiej Joyous II.

Pomiędzy rokiem 4:40 Czarnego a 5:10 Świętych Zakon z siedzibą w Val Royeaux zorganizował w sumie cztery Święte Marsze, gromadząc armie ze wszystkich ziem wyznających andrastanizm, a następnie przypuszczając ataki na Tevinter. Każdy z nich zakończył się na krótko przed osiągnięciem ostatecznego celu, jakim było zdobycie Minratusu. Przysłużyły się one głównie Wolnym Marchiom, które dzięki wojnie prowadzonej przez obie stolice umocniły swoją niezależność od nich. Zakon Imperialny stworzył własne dogmaty i obrządki, stał się również mekką dla magów z południowych części Thedas, którzy wzmacniali podupadające imperium. Niewykluczone, że andrastanie zorganizowaliby kolejne Marsze, gdyby nie początek Czwartej Plagi. Tevinterczycy, w ramach odwetu, odmówili Marchijczykom pomocy i wysłania na południe wojsk, które pomogłyby w walce z mrocznymi pomiotami.

Przeciwko qunari

Zobacz też: Qunari, Wojny z qunari

Zobacz też: Kodeks: Par Vollen: Północ pod okupacją, Kodeks: Traktat llomeryński, Kodeks: Korsarze z Morza Przebudzonych

W roku 6:30 Stali qunari podbili wyspę Par Vollen i zaczęli wykorzystywać ją jako bazę, z której atakowali Seheron i Rivan. Dwanaście lat później podbili już znaczącą część Imperium Tevinter, Rivanu i Antivy, rozpoczynając ataki na Wolne Marchie. Ludzie przez wiele lat nie potrafili zorganizować skutecznego oporu, toteż z Seheronu i Rivanu odparci zostali dopiero w roku 7:23 Burzy, jednak w związku z tym, że ich kultura zdążyła się tam mocno zakorzenić, doszło do impasu.

W latach 7:25–7:85 Burzy zarówno Zakon andrastański, jak i Imperialny zorganizowały trzy Nowe Święte Marsze. Celem Tevinterczyków było odzyskanie Seheronu i miasta Quarinus, zaś andrastan Rivanu. Kompletną porażką okazał się jedynie drugi, zorganizowany w roku 7:52, podczas którego qunari zdołali zająć znaczną część Antivy. Trzy lata później zorganizowano trzeci i ostatni Marsz, który zakończył się w roku 7:84 wyparciem qunari do miasta Kont-aar na północy Rivanu i na Par Vollen. Po jego zakończeniu wolano skoncentrować się na naprawie zniszczeń wywołanych wojną, aniżeli wyparciu qunari z odosobnionego Kont-aar. W Llomerryn zorganizowany został szczyt pomiędzy qunari a przedstawicielami większości ludzkich państw, który skutkował podpisaniem traktatu llomeryńskiego i zawarciem pokoju. Traktatu nie podpisali jedynie przedstawiciele Tevinteru, którzy do dziś dzień toczą wojnę z qunari.

Planowane Święte Marsze

Na Wielką Katedrę

Na początku Wieku Boskiej magowie, sprzeciwiając się ograniczaniu ich magicznych umiejętności, zajęli Wielką Katedrę w Val Royeaux i zabarykadowali się w niej na kilkadziesiąt dni. Boska Ambrozja II rozważała zorganizowanie przeciwko nim Świętego Marszu w celu odbicia katedry, została jednak odwiedziona od tego pomysłu przez templariuszy.

Przeciwko Orzammarowi

Boska Justynia V może rozważać ogłoszenie Świętego Marszu przeciwko Orzammarowi dwukrotnie, w zależności od decyzji gracza podjętych w Dragon Age: Początku:

• Jeżeli Strażnik pomoże bratu Burkelowi otworzyć zakon w Orzammarze, dojdzie do zaskakująco dużej liczby nawróceń wśród krasnoludów. Spotyka się to ze złym przyjęciem bardziej konserwatywnych mieszkańców, a ostatecznie doprowadza do ograniczenia praw andrastan przez Zgromadzenie. Brat Burkel zostaje zabity podczas próby aresztowania w trakcie pokojowej demonstracji w dzielnicy gminu. Według Zgromadzenia był to nieszczęśliwy wypadek, jednak kiedy wieści docierają na powierzchnię, Boska rozważa zorganizowanie Świętego Marszu.
• Jeżeli Strażnik pomoże Dagnie dołączyć do Kręgu Maginów, stworzy ona teorię na temat tego, jak opary lyrium wpływają na umiejętności magiczne. Teoria wzbudza wielkie zainteresowanie wśród magów, którzy chcą założyć w Orzammarze nowy Krąg, mający swobodny dostęp do lyrium, którego dystrybucję na powierzchni ogranicza Zakon. Orzammar wyraża chęć przyjęcia apostatów, co wzbudza zaniepokojenie Justynii V, rozważającej zorganizowanie Świętego Marszu.

Przeciwko Kirkwall

Po śmierci wicehrabiego Marlowe’a Dumara podczas pierwszej bitwy o Kirkwall i przejęciu władzy przez komtur Meredith Stannard, zaczęły rosnąć napięcia pomiędzy magami a templariuszami, co wśród świeckich doprowadziło do obaw o to, że zbuntują się magowie. Nie chcąc, żeby ci wzniecili powstanie, które mogłoby stać się zalążkiem nowego Imperium Tevinter, Justynia V rozważała zorganizowanie przeciwko miastu Świętego Marszu i zdławienia zagrożenia w zarodku. Palny te zostały jednak pokrzyżowane przez zniszczenie zakonu w Kirkwall, a następnie wybuch wojny magów z templariuszami, śmierć Boskiej podczas konklawe i odnowienie Inkwizycji.