Dragon Age Wiki
Advertisement

Święte Marsze – krucjaty religijne prowadzone przez Zakon, stanowiące również wezwanie do broni, ku spełnieniu woli Boskiej. Wierzący, którzy oddali swoje życie Świętym Marszom, mają w nagrodę zyskiwać specjalne miejsce u boku Stwórcy jako „Święci”[1].

Historia[]

Nazwa wydarzenia pochodzi od Świętego Marszu Andrasty przeciwko Imperium Tevinter. Chociaż wierni Zakonu historycznie nie byli zmuszani do udziału, istniała jedna znacząca presja, która skłaniała ich do aktywności - zawsze mogli być uznani za zdrajców swojej wiary[1].

Pierwszy Święty Marsz, poprowadzony był przez Andrastę przeciwko Imperium Tevinter i miał miejsce jeszcze przed założeniem Zakonu. Drugi przeprowadzony został kilkaset lat później przeciwko elfom z Dalii, którzy byli sojusznikami Andrasty w walce z Tevinterczykami. Elfy izolowały się od ludzi i nie chciały przyjąć andrastanizmu, wobec czego na początku Wieku Chwały, Orlais i Zakon wypowiedziały im wojnę.

Trzeci Święty Marsz trwał na przełomie wieków Czarnego i Świętych, kiedy Zakon Andrasty zorganizował w sumie cztery marsze przeciwko Zakonowi Imperialnemu. Ostatnie trzy Marsze, przeciwko qunari, miały miejsce w Wieku Burzy.

Przeciwko Imperium Tevinter[]

Zobacz też: Andrasta
-180 Starożytności

Zakon zwołał pierwszy Święty Marsz, by zwalczać nacje przyjazne magii, które były również określane mianem pogańskich. Przez wiele lat zorganizowano trzy kolejne Święte Marsze, organizacja religijna za każdym razem dotarła do Imperium Tevinter. Około roku -180 Starożytności olbrzymia horda barbarzyńców, dowodzona przez watażkę Maferata i jego żonę Andrastę, przekroczyła Morze Przebudzonych od południa. Niektóre przekazy historyczne sugerują, że barbarzyńcy uciekali z północy przed mrocznym pomiotem, inne z kolei, że prorokini niosła wolność ludziom od dawna ciemiężonym i niewolonym przez zdeprawowanych tevinterskich magistrów[2]. Ostatecznie nie udało się podbić niepokonanej stolicy - Minratusu. W końcu Marsze nie przyniosły niczego, prócz większej zapaści między dwoma zwalczającymi się ideologiami[1].

Przeciwko Dalii[]

Zobacz też: Dalia, Szmaragdowi Rycerze
Zobacz też: Kodeks: Święty Marsz Dalii, Kodeks: Śmierć Elandrina, Kodeks: Pomniki Drugiego Świętego Marszu
2:10 - 2:20 Chwały

Przyczyny zorganizowania Świętego Marszu przeciwko Dalii są dyskusyjne. Dalijczycy twierdzą, że był spowodowany rasizmem i religijnym fanatyzmem, a templariusze zaatakowali ich królestwo po tym, jak wyrzucono z niego andrastańskich misjonarzy. Źródła Zakonu powołują się na rosnące przez wiele lat napięcia wywołane izolacjonizmem elfów, w tym m.in. zawieszenie lub znaczące ograniczenie handlu z ludźmi oraz odmówienie pomocy ludzkim królestwom podczas Drugiej Plagi. Według pogłosek elfy porywały z przygranicznych wiosek ludzkie dzieci, żeby składać je w ofierze swoim bogom, a czarę goryczy przelał atak na orlezjańską osadę Czerwone Rozdroże. Wydarzenie to nie zostało oficjalnie potwierdzone, a niektórzy uczeni sugerują, że mogło być ono prowokacją Zakonu, mającą usprawiedliwić najechanie Dalii[3].

Święty Marsz oficjalnie ogłoszono dopiero kiedy Dalijczycy zdobyli Montsimmard i rozpoczęli oblężenie Val Royeaux. W przeciwieństwie do innych Marszów, w tym przeciwko Dalii, swoje wojska wysłali jedynie Orlezjanie. Elfy zostały odparte, a ostatecznie pokonane, zaś ich stolica – Halamshiral – zniszczona. Grupa ocalałych stoczyła ostatni bój na Świętych Równinach, gdzie wojowniczka Lindiranae wyzwała na pojedynek orlezjańskiego generała. Chociaż dzierżyła magiczny miecz, Evanurę, została pokonana, co ostatecznie przełamało opór elfów[4]. Elficki generał Rajmael, nie uznając przegranej, rzucił się z wodospadów Farlorn[5]. Pokonane elfy zostały zmuszone do zasymilowania się z Orlezjanami i zamieszkania w slumsach znanych jako obcowiska, zaś te, które odmówiły, nazwały się Dalijczykami i zaczęły prowadzić wędrowny tryb życia, izolując się od ludzi i kultywując elfickie tradycje[1].

Przeciwko Starkhaven[]

2:80 Chwały

W 2:15 Chwały, król Starkhaven - Fyrrus, wspierany przez swoich tevinterskich sojuszników próbował najechać resztę Wolnych Marchii, co ostatecznie zakończyło się niepowodzeniem. Nie udało mu się podbić żadnego z sąsiednich miast-państw, pomimo rozpoczęcia wielu kampanii na przestrzeni kilkudziesięciu lat. W końcu Imperium Tevinter wzięło sprawy w swoje ręce i odsunęło króla od władzy, tym samym przejmując Starkhaven. Nagle, dla wszystkich stało się to problemem, a Zakon zorganizował Święty Marsz, którego celem było odbicie miasta. Walka o niezależność Starkhaven była krótka, lecz krwawa, a jej skutkiem było odzyskanie miasta z rąk tevinterczyków[1].

Przeciwko Zakonowi Imperialnemu[]

Zobacz też: Zakon Imperialny
4:40 Czarnego-5:10 Świętych

W roku 3:87 Wież nieporozumienia pomiędzy tevinterskimi kapłanami a ortodoksyjnymi doktrynami Zakonu, dotyczącymi przede wszystkim kontrolowania magii, doprowadziły do rozłamu i wyznaczenia Valhaila na pierwszego „Czarnego Boskiego” Zakonu Imperialnego, stojącego w opozycji do Boskiej z Val Royeaux[6]. Relacja pomiędzy obiema organizacjami stosunkowo pogarszały się, a punkt kulminacyjny osiągnęły w roku 3:99 Wież, kiedy Czarny Boski ogłosił święto z okazji śmierci Boskiej Joyous II.

Pomiędzy rokiem 4:40 Czarnego a 5:10 Świętych Zakon z siedzibą w Val Royeaux zorganizował w sumie cztery Święte Marsze, gromadząc armie ze wszystkich ziem wyznających andrastanizm, a następnie przypuszczając ataki na Tevinter. Każdy z nich zakończył się na krótko przed osiągnięciem ostatecznego celu, jakim było zdobycie Minratusu. Przysłużyły się one głównie Wolnym Marchiom, które dzięki wojnie prowadzonej przez obie stolice umocniły swoją niezależność od nich. Zakon Imperialny stworzył własne dogmaty i obrządki, stał się również mekką dla magów z południowych części Thedas, którzy wzmacniali podupadające imperium[7]. Niewykluczone, że andrastianie zorganizowaliby kolejne Marsze, gdyby nie początek Czwartej Plagi. Tevinterczycy, w ramach odwetu, odmówili Marchijczykom pomocy i wysłania na południe wojsk, które pomogłyby w walce z pomiotem.

Przeciwko qunari[]

Zobacz też: Qunari, Wojny z qunari
Zobacz też: Kodeks: Par Vollen: Północ pod okupacją, Kodeks: Traktat llomeryński, Kodeks: Korsarze z Morza Przebudzonych
7:25 – 7:84 Burzy

W roku 6:30 Stali qunari podbili wyspę Par Vollen i zaczęli wykorzystywać ją jako bazę, z której atakowali Seheron i Rivan. Dwanaście lat później podbili już znaczącą część Imperium Tevinter, Rivanu i Antivy, rozpoczynając ataki na Wolne Marchie. Ludzie przez wiele lat nie potrafili zorganizować skutecznego oporu, toteż z Seheronu i Rivanu odparci zostali dopiero w roku 7:23 Burzy, jednak w związku z tym, że ich kultura zdążyła się tam mocno zakorzenić, doszło do impasu.

W latach 7:25–7:84 Burzy zarówno Zakon andrastański, jak i Imperialny zorganizowały trzy wspólne Nowe Święte Marsze. Celem Tevinterczyków było odzyskanie Seheronu i miasta Quarinus, zaś andrastian Rivanu. Kompletną porażką okazał się jedynie drugi, zorganizowany w roku 7:52, podczas którego qunari nie tylko nie zostali wyparci, a zdołali zająć jeszcze dodatkowo znaczną część Antivy. Trzydzieści lat później zorganizowano trzeci i ostatni Marsz[8], który zakończył się w roku 7:84 wyparciem qunari do miasta Kont-aar na północy Rivanu i na wyspę Par Vollen. Po jego zakończeniu wolano skoncentrować się na naprawie zniszczeń wywołanych wojną, aniżeli wyparciu qunari z odosobnionej osady Kont-aar. W Llomerryn zorganizowany został szczyt pomiędzy qunari a przedstawicielami większości ludzkich państw, który skutkował podpisaniem traktatu llomeryńskiego i zawarciem pokoju. Traktatu nie podpisali jedynie przedstawiciele Tevinteru, którzy do dziś dzień toczą wojnę z qunari[9].

Planowane Święte Marsze[]

Na Wielką Katedrę[]

Na początku Wieku Boskiej magowie, sprzeciwiając się ograniczaniu ich magicznych umiejętności, zajęli Wielką Katedrę w Val Royeaux i zabarykadowali się w niej na kilkadziesiąt dni. Boska Ambrozja II rozważała zorganizowanie przeciwko nim Świętego Marszu w celu odbicia katedry, została jednak odwiedziona od tego pomysłu przez templariuszy[10].

Przeciwko Orzammarowi[]

Boska Justynia V może rozważać ogłoszenie Świętego Marszu przeciwko Orzammarowi dwukrotnie, w zależności od decyzji gracza podjętych w Dragon Age: Początku:

  • Jeżeli Strażnik pomoże bratu Burkelowi otworzyć zakon w Orzammarze, dojdzie do zaskakująco dużej liczby nawróceń wśród krasnoludów. Spotyka się to ze złym przyjęciem bardziej konserwatywnych mieszkańców, a ostatecznie doprowadza do ograniczenia praw andrastian przez Zgromadzenie. Brat Burkel zostaje zabity podczas próby aresztowania w trakcie pokojowej demonstracji w dzielnicy gminu. Według Zgromadzenia był to nieszczęśliwy wypadek, jednak kiedy wieści docierają na powierzchnię, Boska rozważa zorganizowanie Świętego Marszu[11].
  • Jeżeli Strażnik pomoże Dagnie dołączyć do Kręgu Maginów, stworzy ona teorię na temat tego, jak opary lyrium wpływają na umiejętności magiczne. Teoria wzbudza wielkie zainteresowanie wśród magów, którzy chcą założyć w Orzammarze nowy Krąg, mający swobodny dostęp do lyrium, którego dystrybucję na powierzchni ogranicza sam Zakon. Orzammar wyraża chęć przyjęcia apostatów, co wzbudza zaniepokojenie Justynii V, rozważającej zorganizowanie Świętego Marszu[11].

Przeciwko Kirkwall[]

Po śmierci wicehrabiego Marlowe’a Dumara podczas pierwszej bitwy o Kirkwall i przejęciu władzy przez komtur Meredith Stannard, zaczęły rosnąć napięcia pomiędzy magami a templariuszami, co wśród świeckich doprowadziło do obaw o to, że Ci pierwsi w końcu zbuntują się. Nie chcąc, żeby ci wzniecili powstanie, które mogłoby stać się zalążkiem nowego Imperium Tevinter, Justynia V rozważała zorganizowanie przeciwko miastu Świętego Marszu i zdławienia zagrożenia w zarodku[12]. Plany te zostały jednak pokrzyżowane przez zniszczenie zakonu w Kirkwall, a następnie wybuch wojny magów z templariuszami, śmierć Boskiej podczas konklawe i odnowienie Inkwizycji.

Galeria[]

Przypisy

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 wot1wot1 Praca zbiorowa, „Dragon Age: The World of Thedas Volume 1”, 2013 rok.
  2. Dragon Age: Origins: Prima Official Game Guide, s. 342
  3. Kodeks: Dalie
  4. Opis broni Evanura
  5. Opis broni Veshialle
  6. Kodeks: Imperialny Zakon
  7. Dragon Age: Origins: Prima Official Game Guide, s. 344
  8. Dragon Age: The World of Thedas, tom. 1, s. 118
  9. Dragon Age: Origins: Prima Official Game Guide, s. 345
  10. Kodeks: Historia Kręgu
  11. 11,0 11,1 Epilog Dragon Age: Początek
  12. Wspomniane przez Lelianę w Dragon Age: Inkwizycji
Advertisement